Cóż tam słychać w wielkim świecie?

Szwedzki bank centralny (Riksbank) nie zmienił głównej stopy procentowej. Tym samym pozostawił ją na poziomie -0,50 proc. (cóż, takie to mamy czasy – ujemnych stóp w niektórych krajach). Potwierdzono także dotychczasową skalę zakupów w ramach QE, co oznacza, że do końca roku łącznie powinno być "dodrukowane" 290 mld SEK.

Mocniejszy dolar

To prawda: jeszcze w końcówce tamtego tygodnia eurodolar pochodził pod 1,1450, a już w początkach tygodnia bieżącego mamy 1,1360-70. Dolar zatem trochę odzyskał – pomimo tego, że np. indeks PMI dla przemysłu USA uplasował się raptem na poziomie 52 pkt (przy prognozie 53 pkt).

Przyszły tydzień jest przełamany przez obchody Dnia Niepodległości w USA, ale fajerwerki mogą się pojawić także przy wydarzeniach z kalendarza makro. Dolar czeka na pozytywne impulsy z indeksów ISM i raportu z rynku pracy. Ostatnia werbalna aktywność bankierów centralnych wzmocni zainteresowanie minutkami Fed i ECB. Posiedzenia banków centralnych w Australii, Szwecji i Polsce nie powinny przynieść zmian, ale będą interesujące w przekazie.

Wtorek na krajowym rynku walutowym upływa pod znakiem niewielkich wahań kursów. Ma to związek ze dniem wolnym w USA. Inwestorzy też czekają na jutrzejszą publikację tzw. "minutek" Fed. Większych emocji nie budzi natomiast posiedzenie RPP.

Witajcie w wielkim świecie

Ropa WTI stoi teraz po 46,2 dolara za baryłkę, co zresztą aktualnie i tak oznacza spadek ceny. Nikkei 225 finiszował na plusie, podobnie Hang Seng Index z Hongkongu. Podano odczyty PMI dla przemysłu Japonii i Chin. W Chinach zanotowano 50,4 pkt, przewidywano 49,5 pkt. W Japonii wynik to 52,4 pkt przy prognozie 52 pkt.

W czerwcu inflacja w Polsce nieoczekiwanie wyhamowała do 1,5 proc. i była najniższa od grudnia ub.r. Dane wzmacniają, powtarzana jak mantrę, sugestię prezesa Glapińskiego, że również w 2018 roku nie będzie argumentów za podwyżką stóp procentowych w Polsce.

Pierwsza sesja trzeciego kwartału charakteryzowała się wzrostem wartości waluty amerykańskiej. Indeks dolara powrócił w okolice 96 pkt. Wsparciem dla dolara okazała się istotnie wyższy niż zakładał konsensus rynkowy odczyt indeksu ISM dla sektora przemysłowego w USA. Wspominany wskaźnik wzrósł w czerwcu do 57,8 pkt. z 54,9 pkt. wobec oczekiwanych 55,2 pkt. Komponenty indeksu wskazywały na silny wzrost nowych zamówień i zatrudnienia. Dzisiaj z powodu braku publikacji z USA w kalendarium a także nieobecności amerykańskich inwestorów w związku z Dniem Niepodległości istotniejsze mogą okazać się sygnały techniczne. Dolar odrabia straty względem euro po byciu pod silną presją ze strony podażowej przez ostatnie trzy miesiące. Kluczowe dla dalszych losów eurodolara pozostaje to jak zachowa się na najbliższym posiedzeniu EBC mając na uwadze silną reakcje rynków na ostatnie mniej gołębie przekazy ze strony Draghi’ego. W tym kontekście warto zwrócić uwagę na dzisiejsze przemówienie Praet’a z EBC.

W kierunku północnym

Mowa o głównej parze walutowej, czyli EUR/USD. Im jest wyżej, tym silniejsze euro, a słabszy dolar. Otóż w początkach roku 2015 wykres wkroczył w obszar wyznaczony w przybliżeniu przez minima na 1,0350 i maksima przy 1,17. A zatem to szeroka konsolidacja. U progu maja 2016 przetestowano 1,1615 – po czym notowania poszły na południe, zaczął się umacniać dolar. W styczniu 2017 sytuacja się odwróciła, rynek przestał aż tak się przejmować polityką monetarną USA albo też powątpiewał w to, czy aby na pewno będzie ona jastrzębia.

Sytuacja eurodolara

Przypomnijmy, by mieć dokładniejszy ogląd długoterminowej sytuacji: u progu stycznia 2016 na wykresie głównej pary notowano ok. 1,0350. Później wykres poszedł w górę, od tego czasu mamy klarowny trend wzrostowy na rzecz wzmocnienia euro.

Notowania głównej pary

Tytuł naszego raportu jest trochę żartobliwy – to tylko aluzja do starej piosenki. W istocie 4 lipca ma dziś znaczenie przede wszystkim w kontekście Waszyngtonu czy Nowego Jorku – oto bowiem z powodu Święta Niepodległości rynek USA ma dziś wolne.